Ιστορική Αναδρομή
Το 5ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνης ιδρύθηκε στην περιοχή Καλλιθέα Ρεθύμνου το 1954 ως «Μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας Ρεθύμνης».Μετονομάστηκε «5ο Δημοτικό Σχολείο Α΄ Περιφέρειας Ρεθύμνης το 1957. Προήχθη σε διθέσιο στις 21/12/1954, τετραθέσιο στις 18/6/1959, πεντατάξιο στις 11/9/1966 και τέλος σε εξατάξιο στις 26/9/1970.
Αρχικά στεγάστηκε σε παραπήγματα ανατολικά του Ορφανοτροφείου, που είχαν κτίσει οι Δυνάμεις Κατοχής της Γερμανίας, για επεκτείνουν το Στρατιωτικό Νοσοκομείο τους. Το Δεκέμβριο του 1958 η μισή στέγη της βόρειας πτέρυγας των παραπηγμάτων (η οποία δεν στέγαζε κάποια τάξη) κατέρρευσε ξαφνικά, χωρίς ευτυχώς απώλειες ή τραυματισμούς παιδιών ή δασκάλων, οπότε έγινε επιτακτική η αναγκη ανέγερσης νέου κτηρίου.
Μετά την κατεδάφιση του παλιού και την ανέγερση νέου Διδακτηρίου από το 1959 ως και το τέλος του σχολικού έτος 1960-61, το α΄ τμήμα στεγάστηκε σε αίθουσα του Ορφανοτροφείου, ενώ το β΄ και το γ΄ τμήμα συστεγάστηκε με το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνης (Καμαράκι). Από το 1966 έως και το τέλος του σχολικού έτους 1971-72 ένα τμήμα στεγάστηκε σε μισθωμένο οίκημα 40 μέτρα μακριά από την είσοδο του.
Η ανέγερση του νέου διδακτηρίου άρχισε το 25/9/1959 και η παράδοση του ισογείου έγινε το Σεπτέμβρη του 1961. Η προσθήκη του α΄ ορόφου άρχισε στις 25/9/1971 και η παράδοση στις 7/10/1972.
Από το έτος 1972-73 το σχολείο στεγάζεται ολόκληρο στο δικό του διδακτήριο όπου επίσης στέγαζε και το 4ο Νηπιαγωγείο Ρεθύμνου, το οποίο από το έτος 2002 μεταφέρθηκε σε άλλο κτήριο.
Απόσπασμα από το βιβλίο Ιστορίας του 5ου Δημοτικού Σχολείο όπως το περιγράφει ο Δ/ντης του Σχολείου Κώστας Απανωμεριτάκης
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Από το 1954, που ιδρύθηκε και λειτούργησε το 5ο Δημοτικό Σχολείο, ως το 1974, που άρχισε να γράφεται η ιστορία του, έχει περάσει μια εικοσαετία. Μια εικοσαετία είναι θαρρώ ικανή να δημιουργήσει ιστορία!
Στο διάστημα αυτό ένας νέος, προκάνει να ανδρωθεί και να μπει στον αγώνα της ζωής. Ένα κράτος, προκάνει να προπαρασκευαστεί και να δώσει τον πόλεμο της γενιάς του.
Κι ένα σχολείο, έχει ξεπεράσει την περιπέτεια της εφηβείας του, και μπαίνει στο στάδιο της ωριμότητας.
Θεωρώ τύχη αγαθή, που εμένα έλαχε ο κλήρος να γράψω την »προϊστορία» του 5ου Σχολείου, δηλαδή αυτή που αντιστοιχεί στη βρεφική και νηπιακή, στη παιδική και εφηβική ηλικία του. Γιατί εγώ (βρέθηκα να υπηρετώ σ΄ αυτό ευθύς αμέσως μετά την ίδρυση του, και τώρα πάλι, τελευταίο χρόνο της υπηρεσίας μου, απ΄ αυτό θα λάβω την άφεση…)
Υπηρέτησα σ΄ αυτό επί δεκαπέντε ολόκληρα σχολικά έτη, και τα δέκα από αυτά διετέλεσα Διευθυντής του. Γι΄ αυτό και πιστεύω πως κανένας άλλος συνάδελφος δε θα ΄χε την ευχέρεια να γράψει τα «ιστορικά» του, γιατί και αν έζησε από κοντά τα προβλήματά του, δεν τα ΄κανε, όπως εγώ βιώματά του.
(Γράφοντας την ιστορία του 5ου σχολείου, είναι σα να γράφω ένα μεγάλο κομμάτι από την ιστορία της ζωής μου… Γι ΄αυτό και σταματώ εδώ, να μην τύχει και πούνε, εκείνοι που θα διαβάζουνε τα «προλεγόμενά» μου, πώς τα γράφω από αυταρέσκεια. Ένα μονάχα τους ξεμυστηρεύομαι: πώς το σχολειό τούτο τ΄ αγάπησα, σαν το σπίτι μου, και πως θα τ΄ αποχωριστώ με πολύ και βαθύ πόνο! Τίποτε άλλο δε λέω. «πρόλογός» μου γίνηκε και «Απόλογος»….)
Ρέθυμνο, Απρίλης του ’74
Ο Δ/ντης του Σχολείου
Κώστας Απανωμεριτάκης
Στο ίδιο βιβλίο βρίσκουμε και άλλα σημαντικά ιστορικά στοιχεία όπως:
Το γκρέμισμα του παλιού σχολείου
«….Το Δεκέμβριο του ’58, ένα χειμωνιάτικο πρωινό, την ώρα του δεύτερου διαλείμματος, ένας τρομερός κρότος συγκλόνισε την περιοχή και ένα σύννεφο σκόνης έπνιξε το χώρο του σχολείου.
Όταν συνήλθαμε από την πρώτη τρομερή εντύπωση, που είχε κάτι από το ξάφνιασμα του σεισμού και του βομβαρδισμού, είδαμε -αλίμονο- πως η μισή στέγη της βόρειας πτέρυγας των γερμανικών παραπηγμάτων, είχε καταρρεύσει τελείως.
Ευτυχώς, σ΄ εκείνη τη πτέρυγα, δεν εστεγάζονταν καμιά τάξη του σχολείου, κι έτσι -τουλάχιστο- δεν θρηνήσαμε θύματα! Αναγκαστήκαμε όμως να εγκαταλείψουμε το σχολείο, και να μείνουμε άστεγοι. Ίσως αυτό το γκρέμισμα, να συνετέλεσε, για να γίνει, μια ώρα αρχύτερα, η ανέγερση του νέου διδακτηρίου, που χρόνιζε τόσο καιρό…
Όμως στο διάστημα τούτο πολύ βασανιστήκαμε, κι οι δάσκαλοι κι οι μαθητές, αναζητώντας μια φιλόξενη στέγη.»
Το αίσθημα αυτό της πικρίας περιγράφει μια μαθήτρια της έκτης, απ αφορμή μιας «επίκαιρης» έκθεσης, που έβαλα τότε στην τάξη παρακινημένος και εγώ από την ίδια πικρή γεύση
Για αυτό της δίνω το λόγο αντιγράφοντας εδώ την έκθεση της που την διατηρώ σαν ένα από τ’ ακριβά θυμητάρια, της δασκαλικής μου ζωής